Z pamiętnika pewnego księdza...

Wczoraj byłem odwiedzić moich chorych. Niby już maj, wszystko słoneczne i kwitnące, ale nastroje były nieciekawe. Panu Tadeuszowi noga spuchła, mimo lamp i maści mówi, że nie może spać w nocy z bólu. Pani Stasia przewróciła się i potłukła tak dotkliwie, że nawet w szpitalu 2 dni była. Pani Kazimiera ma problemy z synami i wnuczką. Pan Teodor z żoną na ciśnienie narzekali. Pan Jan przeziębiony w łóżku leżał. Leżała w łóżku też druga pani Stanisława, którą opiekuje się córka - sama w nienajlepszej formie (miała łzy w oczach opowiadając o swoich zawrotach głowy). Jeszcze drugi pan Jan jedzie na badania i boi się, że będzie musiał dializy często robić.
Po takim przedpołudniu docenia się własne zdrowie...

Po przeróżnych opowieściach zaczęłam doceniać własne życie... chwała Tobie Piotrze za to :o) Pamiętająca w modlitwie...Basia

Szlachetne zdrowie - nikt się nie dowie, jako smakujesz, aż się zepsujesz... Coś w tym jest :/

Ja z kolei zaczynając wolentariat w ośrodku dla niepełnosprawnych doceniłam to, jak bardzo jestem szczęśliwa. Mogę chodzić, studiować, osiągnąc wiele w życiu ... nie mam takich kłód jak Oni pod nogami ...

A zdrowie ważne jest, oj ważne. Dotarło do mnie to znów, gdy mieszkam tymczasowo u dziadków ...

A ja czytam właśnie książkę o Marcie Robin i nie mogę się nadziwić, że można zrobić tyle dobrego, będąc zupełnie sparaliżowanym, niewidomym i cierpiąc na jeszcze kilka chorób, nie licząc stygmatów i przeżywania w każdy czwartek i piatek Męki Pańskiej. To ile my możemy zrobić!...