Z pamiętnika pewnego księdza...

Jechałem dziś karawanem. Z przodu kierowca i ja, z tyłu Maria (w trumnie). Przypomniałem sobie komedianta o imieniu Leo, który wiózł mnie w New Yorku. Sypał dowcipami i żartami, żeby zabić swój ból związany z obcowaniem ze śmiercią. Zapytałem obecnego kierowcę, co sądzi na ten temat. Przyznał, że nie można wczuwać się zbyt głęboko, bo psychika tego nie wytrzymuje. Musi być współczucie i szacunek, ale intensywność wrażeń (a raczej ich codzienna obecność) wytwarza pewien mechanizm obronny - empatia ma swoje granice. Poza tym, on nie włącza radia, nie gada "o głupotach", nie smieje się, tylko się modli.
I znowu wracamy do sedna sprawy. Wiara, wiara, wiara - że to nie koniec, że śmierć to "nowe narodziny", że "życie ludzkie zmienia się, ale się nie kończy".
Pochowaliśmy Marię, a tu dzwonią, że umarł Sergio...

Można by powiedzieć, że same dobre wieści. Ale jak nie ma się pewności co do relacji umieracjącego z Jezusem to wieści są fatalne i nadzieja nie wiele tu pomoże.

Piotr serdeczne pozdrowienia. Mam prośbę abyś pozdrowił ode mnie rodzinę Vanesa z Fonsazo - będę Ci bardzo wdzięczny. Jakby co to podaję Ci mój adres e-mail: xpietro@wp.pl (ks. Piotr Suchy)

a odemnie pozdrow solistow i solistki opery w Mediolanie. La... cos tam...
ps.Gory harzu we wrzesniu sa przepiekne.

Warto przejrzeć te linki do stron kapłańskich, bo większość nie działa. Warto zajrzeć tu: http://www.pustelnica.pl
też blog choć zakonnicy

Pozdrowienia