Z pamiętnika pewnego księdza...

No to pewnie powalczymy, ja na 100% mam większy bałagan, ciężko jest znaleźć w szafie albo w szafkach jakąkolwiek złożoną część garderoby. Jeśli się już takowej szuka to trzeba lubić sporty ekstremalne hihi Nie otwieram szafek żeby nie zginąć pod lawiną :+)

No tak, sprzeczac sie nie lubie, ale jesli ktos probuje mi wmowic, ze jest wiekszym balaganiarzem to musze wkroczyc do akcji. Najlepiej moj pokoj opisaliby moi rodzice (to oni mnie utwierdzaja w tym, ze gorszego na swiecie nie znajde)
Szafa to dzungla-pelna niespodzianek nieodkryta do konca przestrzen. Dowody?? Ostatnio wglebilam sie w nia i znalazlam kilka "nowych" ubran ( w szkole pytali:" gdzie kupilas", a ja na to "yyy znalazlam w szafie" :P). Buty tez tam sa :P Kiedys szukalam czegos wszyyyyystkie rzeczy z wyzszej polki na mnie spadly - prawie mnie zabilo. A teraz mam problemy ze znalezieniem jakiejkolwiek pizamy, wiec spie w tym co wpadnie mi pod reke :P A wszystkie ubrania przypominaja pozwijane kłębki.
A co do tego kto u xiedza sprzata hmmm my jak sie zwalamy do Landryna, wyjadamy mu wszystko co sie da wypijamy wiekszosc sokow, a pozniej w zamian myjemy naczynia (w wannie ofkozz), a ostatnio musialam mu odkurzyc. Za pranie sie nie bierzemy :P

Ja też się nie lubie sprzeczać, a w tym sporze chciała bym przegrać :), no ale mamy remis! Tu poproszę jakieś brawa od pozostałych czytających hihi
A właśnie co do wizyt u księdza to my mamy Laspindzona, fajny gościu, też jesteśmy częstymi gośćmi na plebanii, na szczęście my sprzątać nie musimy :+)
Także XTYNKO pora się pogodzić i zrobić porządek :)

Kobito no co Ty??? Sama sobie pętle na szyję zakładasz??? To ciekawe po co ja jestem, prania nie zrobię, naczyń nie umyję. Lenistwo ;)
Ale z drugą częścią zgadzam się całkowicie. Księża świetnie sobie radzą, lepiej mieć bałagan w domu niż w sercu.
a serca większości z nich są bez zarzutu, bo też są w pewnym sensie domem, ale Bożym. Bóg leniem nie jest i w swoich domach ma porządek. Trzymajcie się kochani Księża!
Ciekawe czy ktokolwiek zrozumiał coś z tego co napisałam? Pewnie nie bardzo, no ale starałam się :)

A ja sobie śpiewam i sprzątam łazienkę. Polałem wszystko Bref'em Aktywną Pianą i teraz w 30 min. ma to wyżreć brud.
Jak polewałem brodzik to mnie zmuliło od wyziewów toksycznych Bref'a i mało nie zemdlałem. Teraz oddycham i zastanawiam się, czy nie przesadziłem z ilością detergentu. Ale przecież musi być czysto, nie?
Zresztą i tak Domestos Classic jest najlepszy...

Niech żyje Bref Aktywna Piana! hihi I tak wogóle życzę miłego sprzątania!
Tak sie zastanawiam co ludzi motywuje do sprzątania, mnie nigdy nic nie było w stanie zmobilizować do roboty, a jeśli już sprzątam to robię często przerwy na odpoczynek. Baby robotnicy to ze mnie nie będzie. Ktoś musi sprzątać, żeby nie sprzątać mógł ktoś inny ;) I taka mała prośba, jak Ksiądz skończy to zapraszam do mnie.
Oczywiście żartowałam, gdybym mieszkała bliżej Księdza to napewno bym pomogła w tej ciężkiej pracy :) Chociaż byłoby to dla mnie oooogromne poświęcenie hihi
Ale dla Księdza wszystko...

Mnie do sprzątania łazienki zachęcać nie trzeba, lubię jak przyjemnie pachnie chemią.
Za to w pokoju mam nieraz fatalnie.
Jutro moi rodzice mnie odwiedzą. Niech myślą, że synek jest porządniś, nie bałaganiarz.

Oooo to posprzataj i moja łazienke-mama sie ucieszy pomysli, ze mi cos sie stalo (pewnie po tych rekolekcjach heh, ale serio-serio to po rekolekcjach nic sie nie zmienilo, no moze troche na gorsze, ale to skutek uboczny czestego przebywania w kosciele- odpycha mnie teraz :/). Reasumujac moja łazienka stoi otworem na chemiczne zapaszki. posdroo dal rodzicow :P

To może i mnie byś odwiedził??? Proszę! Chcociaż raz w życiu byłoby czysto w łazience. Ja za to mogę pozmywać naczynia u Ciebie :) Pasuje?
Tak sobie dzisiaj zdałam sprawe że ze mnie stara baba już jest, niedługo 18nastka mi stuknie, a sprzątać nadal sie nie chce :( No ale trudno są jeszcze takie oszołomy jak ja na tym świecie :P

Ojj chyba jakoś dużo tych komentarzy ode mnie :( Będę musiała się opanować, bo zaśmiecam tego bloga moimi bzdurnymi wywodami! Hmm Sorry Ksiądz już nie będę tyle pisać :) No przynajmniej będę się starać tyle nie pisać, albo może bede pisać mądrzejsze rzeczy? NIE mnie na to nie stać, w końcu jestem blondynką :P

Pisz, pisz, pisz, byle szczerze...

Ja tez moge tak duzo pisac?? :P A co do szczerosci: kazdy jest szczery tylko wobec siebie (i to nie zawsze, bo ktoz nie usprawiedliwia sie cigle mimo, iz dobrze wie, ze zle zrobil?)

Szczerość, prawda...Uważam że człowiek nnie jest szczery tylko wobec siebie. Nie ograniczaj rasy ludzkiej do takiego stanu kłamliwości. Aż tak podli to my jeszcze chyba nie jesteśmy???
A np. Ksiądz Popiełuszko???
Nie był szczery? Nie bronił prawdy? Umarł za to, za swoje poglądy, ale jak umarł! Taką śmierć to i jak bym chciała mieć, ale na to trzeba sobie zasłużyć... A ja nie zasługuje...niestety...

Ale ja nie mowie o szczerosci w wielkich sprawach lecz o takiej codziennej, bo sama powiedz, czy zawsze mowisz to co myslisz?? Czy nie zdazylo Ci sie 'przekrecic' troche fakt- minimalnie, ale jednak. Bo mi sie zdarza i nie zawsze mowie wprost co mysle, bo wiem, ze ludzi moze to ranic, albo po prostu mnie nie zrozumieja. Czy potrafisz otwarcie na forum wiekszej grupy przyznac sie do jakiegos haniebnego czyny?? A moze wtedy usprawiedliwiasz sie, mimowolnie , ale jednak... Tak to juz jest, ze czesto robimy cos na pokaz, aby ludzie nas "lepiej widzieli", a tak na prawde mamy w tym inne intencje. A historii Popieluszki niestety nie znam (wiem tyle, ze go zabili), wiec nie bede komentowala tego przykladu. pozdrawiam

19 października 1984, wracając z Bydgoszczy Jerzy Popiełuszko został uprowadzony przez funkcjonariuszy MSW.
Był wieziony w bagażniku samochodu, brutalnie bity, na końcu drogi, zawiązano mu pętlę na szyję a koniec liny przywiązano do przykurczonych nóg, tak aby chcąc wyprostować nogi sam się udusił. Obciążony kamieniami został zrzucony z wysokości około 17 metrów przy tamie we Włocławku. 30 października z zalewu na Wiśle koło Włocławka wyłowiono jego zwłoki.
To jest tylko krótki opis śmierci Ksiedza Jerzego. Niepotrzebnej, tragicznej, bolesnej chociaż pięknej śmierci, pięknej bo poniesionej za wiarę, za Boga, za Ojczyzne :+)

"Jak ludzie wolni postępujcie, nie jak ci, dla których wolność jest usprawiedliwieniem zła..."
Pierwszy list św. Piotra 2,16

Coś się dzieje, aby mogło stać się coś... Każda śmierć jest tragedią, ale ta (pofatygowałam się i przeczytałam biografie xPopiełuszki) coś dała, była wstrząsem, który w pewnien sposob zaowocował. To straszne, ze ludzie w taki sposób rozwiązują problemy tj. poprzez unicestwienie- ja jestem przeciwnikiem wszelkigo przejawu przemocy, czy też walki. Nikt tego nie zmieni, ze panuje niesamowita nietolerancja, wystarczy troche sie wybic z "wzoru na czlowieka XXIw", aby Cie wysmiano, szydzono z Ciebie, bo takie jest przekonanie- jesli jest ktos inny, odwazniejszy i mowi to co mysli to trzeba go "przypilowac"- niech siedzi cicho, bo sie wyda jaka jest prawda.

"Jeśli wolność oznacza cokolwiek, oznacza prawo do mówienia ludziom tego, czego nie chcą słuchać. "
George Orwell

Ta śmierć dała dużo nam wszystkim, ale Ksiądz Jerzy miał prawo do dalszego życia, do głoszenia tego co uważał za słuszne.
Ta śmierć jest dla mnie obrazem tchórzostwa prześladowców przed prawdą, przed Słowem Bożym.
Taki wspaniały człowiek, umarł, widać była to Boża wola, Ksiądz śmiercią udowodnił swą miłość. Jego powiedzenie: "Zło dobrem zwyciężaj" On zwyciężył, wygrał i wygrywa cały czas, w sercach ludzi, którzy słyszeli o Nim, tam na zawsze zostanie ślad jego walki o prawdę, tam rozpoczyna się nowa Boża walka, walka miłością. On nie zwalczał zła, On je leczył miłością i dobrem!

"Doskonała wolność jest zarezerwowana dla człowieka, który żyje z pracy rąk własnych, z pracy, którą pragnie wykonywać"
R. G. Collingwood

Ale sie forum zrobilo na blogu (calkiem jak u clerboyz'ów :P). Julka, mowisz o jednym czlowieku, a wiesz ilu ludzi kazdego dnia umiera za swoje przekonania?? Za swoja prawde, idealy, poglady i wiare?? Jest ich wielu tyle, ze anonimowi, a prawdopodobnie nie jeden moglby byl kolejnym "Popieluszka". Czasem nie zauwazamy nawet w swoich srodowiskach jak ktos walczy o poznanie i zaakceprowanie jego pogladow, a jest wysmiewany i nie traktowany powaznie, a to tez zabija...

A prawda jest, iż... "Boża mądrość i ludzka głupota rządzą wspólnie światem." -Albert Maria Weiss

Ale nie każdy z tych ludzi zostaje brutalnie zamordowany. Taka walka jest obowiązkiem każdego z nas. Nie każdego spotyka zaszczyt śmierci podobnej do Chrystusa, żeby umrzeć w obranie wiary w taki sposób, trzeba naprawde sobie strasznie na to zasłużyć. Śmierć "psychiczna" jest wynikiem walki na ślepo jak don kichot, tak zatracasz się w walce o swoje, że zapominasz o Bogu, walczysz niby tak samo, z takim zacięciem jak kiedyś, ale jest inaczej, walczysz sam ze sobą... Wiem coś o tym, sprawdziłam na sobie, też kiedyś walczyłam niby dla Pana, powoli nadchodził smutek, jakieś doły po kolejnym wyśmianiu przez otoczenie. No a potem też niby byłam wojowniczką, ze sznytami na rękach, bo musiałam uspokoić ból duszy, nieakceptacji ze strony otoczenia, a co najciekawsze ja myślałam że ciągle jestem dobrym Bożym dzieckiem, ale nocami płakałam z samotności.
Bycie z Bogiem nie zabija, a ja pewnego razu siedziałam na łóżku z garścią tabletek i myślałam: Boże wybacz ja nie moge! To nie jest prawdziwa miłość! Jeśli się kocha Boga to nie można zginąć, owszem jest czasmi lepiej czasami gorzej, ale nie myśli się cały czas o samobójstwie!
Prawie przegrałam, oddaliłam od siebie chrześcijańskie poglądy i o mało nie straciłam życia!
I jak ja bym mogła być Popiełuszką! Sami sie do nieba nie wpuścimy. To tak jakby Jezus na srodku drogi zostawł krzyż i powiedział Boże wybacz już nie mogę!!!
Walka jest owszem ciężka, ale mamy Boga w niebie i siebie na ziemi, mamy kochać bliźniego jak siebie samego i sobie pomagać wstać spod codziennego krzyża. Popiełuszko nie upadł pod krzyżem, on sam nie zrzucił się do wody, umarł z rąk oprawców, nie dlatego że zwątpił, że się zgubił, On szedł za Jezusem a ta droga czasem kończy się śmiercią, ale z rąk innych. Garść tabletek połkniętych z własnej woli nie czyni mnie świętą, to nie jest w obronie wiary.
Naprawde wiem jak rani brak akceptacji...

Troche na inny temat zeszlas, ale ten tez jest dosc "ciekawy" - sprawdzone empirycznie. Otoz, samobojstwo... mysl o nim mam kazdego dnia, czasem glebsze, gdy juz przygotowuje wszystko na nie, ale... nie mam odwagi go popelnic- jeszcze nie teraz; cos mnie tutaj trzyma mimo wszystko. Sznyty ehhh calkiem "interesujaco" wygladaja na moich rekach (skalpel od qmpla sie przydal...) to niesamowite uczucie, gdy krew splywa i takie uczucie bolu-pieczenie, ktore mimo wszystko przynosi nie cierpienie lecz ukojenie (lepszy bol fizyczny od niefizycznego). Ale ja nie boje sie, ze zabicie sie bedzie bolalo (wystarczy wziac strzykawke, nabrac powietrza, wbic i 'wcisnac' je do zyly- szybko, bardzo skutecznie i niemalze bezbolesnie), boje sie reakcji otoczenia i rodzicow (coz... zostalam im juz tylko ja i chyba by nie przezyli), ale czuje, ze kiedys nie wytrzymam i to zrobie- obym sie mylila.
Chyba za bardzo sie tutaj obnazylam emocjonalnie i psychicznie. A co do akceptacji, a raczej jej braku ojjj wiem wiele na tem temat. Co raz mnie ktos wyzywa, ze wzgledu na wyglad, na poglady, styl bycia, nawet mi sie juz fizycznie dostalo (za co?? dobre pytanie "Bo sznurowki byly czerwone"). Wiem co znaczy rasistowska uwaga (jestem powiedzmy brzydko "biała", ale niektorzy zauwazaja analogie azjatyckie i powiem szczerze to bardzo przykret uslyszec np. "Małpko z Japonskiego buszu"- ale juz nie reaguje...). A tabletki hmm mam bardzo skuteczne hydroxyzinum sie nazywaja (wzielam raz i co?? Nie bardzo moglam sie przebudzic)
A moja walka nie jest "dla Pana", ale przeciwko sobie, bo jakze ciezko jest zaakceptowac siebie i tutaj "kochaj blizniego jak siebie samego", ale ja nie kocham siebie!! Ja soba gardze. A Bóg hmm dziwna to istota tyle, ze gdy potrzebuje Jego pomocy to Go nie ma chyba zapomnial o mnie, albo nie chce pamietac...

No to mamy podobne doświadczenia życiowe :( a sznyty??? Wspaniała sprawa, naprawde przestaje boleć, tylko reakcja otoczenia znowu dołuje. Ja robiam zwykłym nożem albo igłą. Też myślałam że mnie wszyscy zostawili, bo tak było, ale znalazłam Boga, to był jedyny ratunek dla mnie, oddanie mojego marnego życia Jemu :) Teraz jakoś żyję, czasami lepiej czasami gorzej, czasami znowu ludzie odrzucają, ale jest Bóg a On nie zostawia! Nadal nie kocham siebie i to chyba jakiś paradoks, bo uznaję że moje życie jest Boże, czyli piękne, ale nie potrafię zaakceptować siebie.Mam nadzieję że tamte dni nie wrócą, boję się tego, ale ufam, że bedzie dobrze!!!

Sznyty ojjj jak mi sie wtedy dostalo od przyjaciol jak zobaczyli "krwawego X" na wewnetrznej czesci dloni (w sumie to mi sie podobal i teraz ciekawa blizne mam). Nikt mnie wtedy nie zostawil i nadal mnie "pilnuja", ale przeciez nie upilnaja, bo nie mieszkaja ze mna, ale nauczylam sie powstrzymywac, mimo iz czasami kusi niemilosiernie. A Bóg?? ehhh moja przygoda z Nim jest taka powiedzmy troche jak z telenoweli argentynsko-wenezuelskiej, sa wzloty i upadki, ale upadkow jednak jest wiecej i nic na to nie pomaga, nawet tegoroczne rekolekcje nie wiele daly, szczerze mowiac to nawet mnie jakos zniechecilo do chodzenia do kosciola. A Bog?? Kiedys z nim rozmawialam, ale teraz juz nie potrafie...

A mnie nigdy nikt nie pilnował, przyjaciele??? Nie było ich. Oni tylko patrzyli, i robili jeszcze gorszą krzywdę. Zrobiłam się dla nich kimś obojętnym.
Rodzice nic nie widzieli, niby taka porządna, dobra rodzina, ale tylko na pokaz, ich nigdy nie było, nigdy nic nie widzieli, przez całe życie nigdy mnie nie przytulili, miłego słowa też nie dostałam. Zawsze tylko weź, zrób, rozkazy, albo krzyk o byle co. No ale przy ludziach takich milutkich udawali. To było okropne. Nienawidze takiej sztuczności. Teraz tylko w kościele czuje się jak w prawdziwym domu, tam nikt nie krzyczy...Tam jest Bóg, tylko On mnie kocha.
Brakuje mi czasem miłego słowa, przytulenia się do kogoś, pogodzenia z rodzicami, ale nie potrafię tego zmienić. Muszę nieść swój krzyż, chociaż ciężki, chociaż często pod nim upadam, to muszę wstać i iść dalej.
Właściwie to jest jedna osoba, która cały czas była przy mnie, kiedyś nie widziałam, że mi pomaga, że wyciąga mnie z doła. Uświadomiłam to sobie niedawno, ale za przyjaźń z tą osobą też dostaje od innych. Chyba jeszcze bardziej mnie nienawidzą. A chodzi tu o pewnego księdza, już emeryta, który ma inne poglądy od reszty pułtuskich księży, nie jeżdzi jakimś nowym mercem, tylko starym maluchem, obiady jada szpitalne i nie ma za dużo kasy. Nasz kochany KSMowski asystent zawsze na początku spotkania pyta mnie sie mnie cos słychać u księdza emeryta. I dostaje ataku śmiechu. Przecież to jest podłe!!!!!!!!!!!!

Nie znamy dnia ani godziny ale musimy walczyć o każdy dzień.
Tak więc ja popełniłam największy grzech :( Powiedziałam Boże już nie mogę, powtarzałam to często, zawsze kiedy miałam doła, modliłam się do Boga, żeby sam mnie stąd zabrał.
Nie bałam się otchłani, światłości, bałam się kary Boga, dlatego prosiłam, żeby wybaczył. Teraz rozumiem błąd, grzech.
I powiem wam coś ważnego, każdy człowiek chcący samobójstwa, mający doła, na początku szuka pomocy, stara się pokazać otoczeniu że jest źle, wręcz krzyczy o pomoc, ale żadko znajdują się ludzie którzy to słyszą , czasami mówi o swoich uczuciach komuś, i wtedy sprawa po części zależy od Was , od waszej reakcji, ludzie to przecież widać po oczach, niemy krzyk o ratunek. Nigdy nie potępiajcie takiej osoby, bo wbijacie gwoźdź do trumny...
A może wiecie jak się czuje człowiek, którego prośba o pomoc została odrzucona???co???a może rozumiecie ból???może rozumiecie poranione ręce???
Przyszły samobójca szuka w bólu fizycznym ratunku! Wtedy chociaż na chwilę pzrestaje boleć dusza, a potem zakłada długie ubrania, zasłaniające całe ciało, żeby ludzie nie widzieli, bo znowu poranią, będą krzyczeć, pastwić się. A kiedy wyjdzie jakimś cudem z dołka, znowu chce popełnić samobójstwo, by nigdy nie czuć sie tak jak wtedy!
Ja z tego wyszłam i mówię wam, wiem co to znaczy. Wcale nie było łatwo z tego się wyplątać, sama prawie nie miałam szans, ale znalazłam na nowo Boga, moją życiową miłość, teraz wiążę z Nim moje życie i jestem szczęśliwa, kiedyś zawsze smutna, a teraz z uśmiechem od ucha do ucha.

Ci ludzie są jak kamienie! Nic nie widzą, nic nie słyszą, nielubie takiego czegoś, to strasznie boli. Obojętność, odrzucenie, samotność. Sumienie łatwo można znieczulić, raz uda się że się czegoś nie widzi, potem znowu, bo po co reagować??? Popełni samobójstwo to jego sprawa, jego życie, a właściwie brak woli życia. A potem powtarzają "...a bliźniego swego jak siebie samego" Ciekawe więc czy taki sam stosunek mają do siebie??? A może się boją? Wegetują w świecie...

A co do umiejętnego udzielania pomocy, to czasem wystarczy zwykły uśmiech, taki bez nienawiści i pogardy, poprostu serdeczny uśmiech, gest, świadomość że jest ktoś, kto rozumie...
Chociaż jak chce sie popełnić samobójstwo, nie widzi sie dobrych gestów, owszem dostrzegamy uśmiech na twarzy znajomego, ale świadomość że on nie śmieje sie do mnie, tylko ze mnie jest dobijająca.

Ale sie ruszyla rozmowa jak na chacie :P To ja moze juz sie nie bede odzywala

Rzeczywiście całkiem niezła dyskusja :) Tylko ciekawe czy właściciel bloga sie ucieszy z takiej ilości komantarzy totalnie nie na temat.
A tak wogóle to chyba dostałam pozwolenie na pisanie dużo, ale szczerze??? To chyba było szczere, może nawet za bardzo :)