Z pamiętnika pewnego księdza...

Leeeejeeee!

Wysyłam Alexiusowi SMS-a: Nagraj mi, proszę, dzisiejszy wykład Stocka.
Po minucie przychodzi odpowiedź: OK.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wymiana SMS-ów miała miejsce o 3:53. Rano!
Studenci Biblicum...

Artur jest już licencjuszem prawa.
A ja wciąż psikiem magistrem...

Ciepło wróciło do Rzymu...
Dzięki Bogu!

Wielki (rzekomo) festiwal filmowy kończy się niezauważony. No może z wyjątkiem autobusów specjalnych i wzmianek w wiadomościach. Jest jeszcze wielki ekran na Corso i namiot włoskiego sikacza na San Lorenzo in Lucina. I tyle.

N. prosi o komentarz do wyników wyborów.
Proszę bardzo:
"Cieszę się z najwyższej ever frekfencji.
Nie cieszę się z za niskiej ciągle frekwencji."

N.: "Nie no, liczyłem na >>Szkoda.<< albo >>Hura.<<"

Ksiądz, który zdradza swoje preferencje polityczne zawsze może być posądzony o próbę wpływania na preferencje ludzi, którzy go słuchają. Albo obniży swój autorytet u tych z innymi poglądami. Plusów ujawniania sympatii i antypatii politycznych przez duchownego nie ma wielu. Czasem ktoś powie: "Masz prawo, jesteś obywatelem". Zgadzam się. Ale mam przede wszystkim prawo głosić Dobrą Nowinę. A wszystko inne wobec Wschodzącego Słońca staje się blade. "Żyj pełnią Życia, a przestaną cię interesować substytuty szczęścia." Są oczywiście sytuacje, kiedy trzeba zabrać głos (i nie tylko), gdy systemy łamią prawa człowieka, pozbawiają godności jekieś grupy społeczne, bądź próbują postawić dobro wspólne ponad wolność jednostki. Wtedy milczeć nie można. Ale to moich czasów dotyczy tylko w małym stopniu. Wojna o aborcję, eutanazję, adopcję dla związków jednopłciowych jeszcze się w Polsce nie zaczęła. A jak się zacznie, to pewnie i tak w pewnym momencie ją przegramy... Da Bóg, nie będzie mnie już na świecie...
Zresztą, i to Morze Czerwone przejdziemy.
Albo fala na ląd nas nieznany wyrzuci.
Bo przecież życie jest ciągłym próbowaniem przejścia przez jakieś morze...

Oj, nazbierało się materiału na kilka (naście?) wpisów.
Przede wszystkim zaczęła się SZKOŁA.
Ja NAPRAWDĘ kocham tę moją Uczelnię. A wiem, co mówię, bo miłość jest ślepa i ja też przymykam oczy na niedoskonałości i braki mojej "Almy".
Po drugie, ekipa dziwaków z wszystkich czterech półkul (prawej, lewej, górnej i dolnej) zjechała się na dobre i po kilkumiesięcznej przerwie ponownie odkrywa, że miejsc takich, jak Rzym nie ma wiele (wg mnie jest ich tyle, ile półkul, ale to już było).
Po trzecie, mamy z Arturem i Alexiusem-Zulusem bilety na "Così fan tutte" i nie zawahamy się ich użyć.
Cztery: Znowu szkoła. Robię Pieśń nad Pieśniami, dwie teologie (phi) i seminarium z egzegezy tekstów z Ewangelii Synoptycznych.
Następnie: Po 3 latach w Italii stwierdziłem, że liznąłem odrobinkę Rzymu i znam pewne miasteczko w Dolomitach oraz dworzec kolejowy w Padwie. "Przekleństwo Biblicum" ma w tym swój udział, ale pewnie mojej winy też jest sporo. Niestety, brak widoków na poprawę (Sycylia za daleko, ptaszęta za wysoko, czy jakoś tak).
Po kolejne: Zakończyliśmy z Arturem (a jakże) pierwszy sezon Friends. Czeka nas 7 kolejnych oraz Kyle XY, Heroes, Ugly Betty, 24 godziny, Dr House (to już bez Artura) i wszystkie cztery Szklane Pułapki (na jakąś noc przed Świętami).
Po ostatnie (not least): zapisałem się na Wybory - nie wiem jeszcze gdzie (pewnie w ambasadzie), ale zamierzam z prawa głosu skorzystać. W ramach obywatelskiego przypomnienia wszystkim uprawnionym dedykuję frazę: IDŹ GŁOSOWAĆ BO WYBIORĄ ZA CIEBIE! Oczywiście, ci co nie pójdą będą najgłośniej narzekać na wyniki, ale tak w tym (czy raczej tamtym z perspektywy 3 tygodni rocznie) kraju jeszcze przez jakiś czas będzie się temu podobne lody kręcić. Właściwie, skoro spędzam w Polsce ok. 21 dni rocznie, to czy mam moralne (bo konstytucyjne jak najbardziej) prawo głosować? Nie no, za późno jest chyba na wynurzenia w temacie tymczasowości mojej sytuacji, odpowiedzialności, przynależności, przyszłości i kilku jeszcze "ści".
Pozdrawiam już chyba sobotnio...

P.S. Żeby nie skończyć polityką zanućmy "Un Aura Amorosa" nie w wykonaniu Luciano P. (bo Ś.P. brodacz do Mozarta leżał jak ulał w "Idomeneo", a na zakochanego Ferrando był troszkę "za mocny") tylko w świetnej interpretacji Francisco Araiza. Podoba mi się też wersja Kaufmanna (Mediolan 98), a kto w Rzymie Listopad 2007? Zobaczymy. Alexius wprawdzie dzisiaj cały dzień raczej "Soave sia il vento" nucił, ale aura wieczorna sprzyja raczej "amorosowaniu". To lecimy z tym Araizą...

Połowa października, a wpisu nie widać.
Rzym jest zaskakująco chłodny, jak na tę porę roku.
W bibliotece znalazłem nowe miejsce.
A przedmiotów mam w szkole 4.
Ale o tem potem...

6 miesięcy w ciągu ostatnich 2 lat spędziłem za Oceanem. Bilans?
Idąc z Arkadiuszem po Moście Brooklińskim stwierdziliśmy obaj, że moglibyśmy tu mieszkać.
Mi potrzeba tylko samochodu i dostępu do biblioteki.
I jeszcze, żeby owoce smakowały owocowo.
I żebym zrozumiał zasady baseballu i footballu.
Poza tym - piękny kraj.
A już New York - osobliwie.
Są tylko 4 takie miasta...

P.S. Jak śpiewali Chumbawamba:
I get knocked down but I get up again.
You're never gonna keep me down.
Czy tylko mi się to z FIFA'98 kojarzy?

Wczesna jesień w Nowym Jorku do dzisiaj przypominała późne lato. To się raczej zmieni jutro.
Zostały mi niecałe 3 dni i pożegnam Magiczne Miasto. To był dobry czas. Odpocząłem, nabrałem sił, sporo się nauczyłem, a jeśli jeszcze komuś przy okazji w czymś pomogłem, to Amen!
Coraz bardziej się przywiązuję do tej parafii, do tych ludzi - czarnych, białych, żółtych, zielonych, Włosiaków, Wietnamczyków, Latynosów - jednym słowem Amerykanów. I to z Bronxu...

No to, w takim razie, coś w hołdzie dla Maestro i dla NYC:

Kiedy będzie trzecia część USOpen?
O podrywających nas podczas lunchu paniach z Philadelphia.
O meczu Agi Radwańskiej, jej grymasie na twarzy, trikach jej rywalki i "Aga, uśmiech dla kibiców!".
O zakupach (piłeczka za 5 USD i czapeczka za 19).
O wślizgnięciu się na Ash Stadium bez biletów.
O nocnym meczu Blake-Santoro (5-setowy horror) na największym stadionie tenisowym świata.
O powrocie grubo po 3 rano, kiedy linia nr 5 nie jeździ po północy poniżej 180-tej ulicy.
O tym wszystkim chyba już nie napiszę...

Potem był jeszcze wyjazd do Ocean City - domek z basenem (wredna manager-komunistka zamykała basen przed 21), plaża (ogromna, czysta, prawie pusta), walka z ogromnymi falami ("Ostrzega się przed silnymi prądami, mogącymi porwać daleko wgłąb morza nawet doskonałych pływaków"), nocne Polaka z Kameruńczykiem rozmowy ("Whatsaaaaaa?"), wschody słońca (takie tam, malownicze pierdoły) i kąpiel zaraz po tych wschodach (K. zapytałaby: jaki zapach ma ocean o świcie?), Kodak moments z Michelem (jajecznica "po mojemu" na śniadanie o 13.00).
I o tym wszystkim też chyba nie napiszę...

Tymczasem: Wake me up when September ends.

Proste, banalne, ale takie wrześniowe...

Tłum, tłum, tłum. Wszyscy gdzieś gnają. To dlatego, że mecze rozpoczynają się o 11.00 a już jest 10.50. Tylko kto gra z kim i gdzie? Mamy wydrukowany z oficjalnej strony turnieju terminarz na dziś, ale nie możemy oprzeć się pokusie kupienia kolorowego gazety codziennej za 3 $. Tutaj wszystko podane jest elegancko i przejrzyście. Na 150-stronicowy magazyn pełen zdjęć i informacjina błyszczącym, kredowym papierze (20$) już nas nie stać. Najważniejsze, że mamy "rozpiskę dnia". I tak, możemy, podobnie jak wszyscy inni, śmiało zmierzać do wybranego przez nas meczu. Po drodze "atakują" nas dziewczyny rozdające próbki kosmetyków. Okazuje się, że hitem gorących dni jest woda w spray'u - odświeżająca, wilgotna mgiełka prosto na twarz. Tuż obok panowie z Lexusa oferują darmowe zdjęcie z ogromną piłką tenisową. Wystarczy zalogować się na stronie, wpisać kod i gotowe. Żadne atrakcje nie mogą zakłocić naszego marszu w stronę kortu nr 15, gdzie polski debel Jens-Rosolska walczyć będzie przeciwko Amerykankom Amundsen i Long.
Na miejscu, zgodnie z naszymi przewidywaniami okazuje się, że wielkiego zainteresowania tym meczem nie ma. Na 3-rzędowych ławeczkach jest jeszcze sporo miejsca. Prawą stronę zajmują chyba rodziny młodych Amerykanek, które głośno zagrzewają je do walki. Na środku, gdzie się lokujemy słychać polski język. Zresztą, nawet głuchy domyśliłby się, że to Europa Wschodnia: tłuste, nieostrzyżone włosy, przepocone, niemodne koszule, zmęczone, przepite twarze, skarpetki w sandałach i wszechobecne "Ja cię ku... p...dolę" - jesteśmy w domu. Z okraszonych "typowo polskimi" zwrotami rozmów wynika, że pan pstrykający fotki to reporter Super Ekspresu. Inny pan, denerwuje się każdym zepsutym zagraniem Polek, uważając, że ich przeciwniczki to "poziom uniwersytecki". "Przecież ta piłka leciała tak wolno, że ja bym kankana zatańczył i do niej jeszcze dobiegł, a ona to spi...liła". W miarę upływu czasu widać wyraźnie, że zwycięstwo naszych dziewczyn jest raczej nieuchronne. Widać też różnicę w mentalności kibiców. Mimo, że Amerykanie nie mają zbyt wielu okazji, żeby się cieszyć z wygranych piłek, głośnymi okrzykami i brawami nagradzają każdą dobra akcję swoich zawodniczek. Polska strona raczej milczy, od czasu do czasu zdobywając się na suche brawa.Próbujemy, klaszczemy, wołamy, ale jesteśmy w naszych wysiłkach osamotnieni. Po wygranym przez Klaudię i Alicję pierwszym secie decydujemy się zmienić nieco perpektywę (i poziom). Zaledwie 100 m od nas, okrzyknięta przez prasę "sexowną ślicznotką" Rosjanka Anna Chakvetadze (rozstawiona z 6) zmaga się z nieznaną i nieciekawą Nicole Pratt (z Australii bodajże). Kort 13 ma przyzwoitą trybunę (podobnie jak 6 i 10) - tylko 4, 7 i 11 mają większe (ok. dwóch razy). Mimo tych udogodnień, musimy oglądać "blondyneczkę" na stojąco - tak wielu kibiców przyszło zobaczyć przyszłą półfinalistkę (tego akurat jeszcze nikt nie wiedział). Po serii sympatycznych stęknięć-okrzyków, nieodzownych dla damskiego tenisa, staje się jasne, że Ania
powinna wygrać swój mecz, nie czekamy więc do końca (bo nogi bolą od stania), tylko kierujemy się w stronę Grandstand, czyli trzeciego co do wielkości stadiony w kopleksie USTA. Po odstaniu ok. 15 min. w kolejce dostajemy się na trybunę.
Poruszanie się pomiędzy rzędami jest dozwolone tylko w przerwach pomiędzy gemami, obsługa pilnuje tego, więc trzeba zając pierwsze wolne miejsca i z czasem przesuwać się w strone "lepszych" siedzeń. Andy Murray (19) serwuje przeciwko Jensowi Bjorkmanowi. Gorąco - słońce zdążyło już się rozpędzić w swojej drodze po firmamencie i praży dokładnie z góry. Podobną temperaturę ma publiczność - w takim gronie ogląda się inaczej. Każda ciekawa akcja wywołuje aplauz, gromkie "Oooh" kwituje nieudane zagrania. Taki sposób spontanicznego wyrażania na głos emocji, razem ze wszystkimi, wciąga. Po godzinie mamy dość upału, a ponieważ głód przypomina, że czas na lunch (zupełnie nie licząc się z zawodnikami, zamierzającymi spędzić na rozgrzanym korcie jeszcze kolejnego, piątego seta), postanawiamy skorzystać z przerwy i delikatnie się wycofać. Przed opuszczeniem Grandstand okazuje się, że możemy spokojnie wejść na Armstrong Stadium - większy i bardziej prestiżowy, na który z oczywistych, finansowych względów nie mieliśmy wejściówek. Nieważne, że grają nieznani nam Tomas Berdych i Simone Boletti - chcemy tylko zobaczyć stadion. Ten, mimo, że prawie pusty robi wrażenie. Wspinamy się na samą górę. Pamiątkowe fotki, boski widok na cały teren, zazdrosnę spojrzenie w stronę Artur Ash Stadium, który jest podobno ponad dwa razy większy i ruszamy w stronę sektora pachnącego jedzeniem...
Cdn...

Ciąg dalszy US Open-owych wrażeń dopiero po moim powrocie z dwudniowych wakacji w domku na plaży.
Ocean City rządzi!
Gratulacje dla Radwańskiej, chociaż prasa raczej podkreśla ilość niewymuszonych błędów jej przeciwniczki i lekceważenie, z jakim podeszła do meczu z mało znaną nastolatką.
"Maria, któa zarabia rocznie 25 milionów, jest gwiazdą świata mody i reklam, kreuje styl, czaruje tłumy i elektryzuje media przegrała z anonimową dziewczyną z Krakowa, która jest jej całkowitym przeciwieństwem - ma niemodne tenisowe ciuchy, jej zwierzątkiem jest szczur, a po zwycięstwie kupi sobie i siostrze torebkę Louis Vuitton, nie zarabia kokosów, nie ma profesjonalnego kontraktu z producentem sprzętu, ma aparat na górnych zębach."
Nonszalancja, lekceważenie, pycha przegrały z determinacją, odrobiną szczęścia i... niesportowym zachowaniem. Wprawdzie Sharapova zaprzeczyła, jakoby przeszkadzał jej "taniec" Radwańskiej podczas drugich zagrywek, ale Jim Courier w TV miał ostrą dyskusję na temat: "Nie wszystko, co nie jest zabronione jest dozwolone", w której dowodził, że takie zachowanie jest nieeleganckie i niezgodne z duchem sportu oraz "niepisanymi" zasadami.
Nie ma co "gdybać" ani płakać, czas lepiej się pakować...
Jeszcze tylko spocik tematycznie nawiązujący do dyscypliny, o której mówi się ostatnio najwięcej:

"Zwiedziles New York, nie mysl, ze zwiedziles Stany." Osobliwy charakter Nowego Jorku najbardziej widac na przykladzie US Open. To wlasnie Nowojorczycy nadali tej imprezie tak niepowtarzalny smak, ze dzis przyciaga ona tysiace ludzi z calego swiata. Wszyscy chca doswiadczyc tej atmosfery, uszczknac dla siebie kawalek genius loci - wszyscy chca chociaz na chwile poczuc sie Nowojorczykami.

Maszynka do robienia pieniedzy

Stacje Metra i pociag nr 7, z Manhattanu na Queens, jak zreszta caly New York sa "wytapetowane" znanymi twarzami tenisa. Popularnosc sprzedaje wszystko. Federer oprócz Szwajcarskich zegarków (Rolex) rekalmuje jeszcze linie lotnicze (SwissAir), maszynki do golenia (Gilette) i ubrania (Swiss Suites). Sharapova jest twarza dla aparatów fotograficznych (Canon), pasty do zebóów (Colgate), samochodów (Land Rover) i telefonów komórkowych (Motorola). Wszyscy inni z Top 10 to oczywiscie promocja sprzetu sportowego (Nike, Wilson, Adidas). Wielkie koncerny robia wielka kase, dlatego format i zasieg reklamy tez jest gigantyczny. Im blizej do kortów, tym wiecej reklam firm zwiazanych bezposrednio z organizacja turnieju: American Express, IBM, Citizen, The New York Times - oficjalni sponsorzy. Wszystko jest tu US Open: oficjalne piwo - Heineken, oficjalny samochód - Lexus, oficjalne linie lotnicze - Continental Airlines. Kazdy mozliwy skrawek przestrzeni medialnej jest szczelnie wypelniony markami. Olympus, JPMorganChase, Tiffany, Polo Ralf Lauren - jestesmy z toba, ty badz z nami. Widowisko kosztuje, ale i niezle zarabia.
Podróz.
Juz w pociagu widac, kto jedzie na korty - wszyscy. Dominuja jasne, sportowe ciuchy. Panie w tenisowych spódniczkach, panowie w szortach - wszyscy obowiazkowo czapeczki lub daszki. Koszulki z logo turnieju lub z podobiznami gwiazd. Zadnych plecaków ani toreb - na teren kortów nie wolno ich wnosic. "Stare wygi" maja plastikowe torebeczki z butelka wody, kremem przeciwslonecznym i chusteczkami higienicznymi. Atmosfera raczej podniosla niz wyluzowana - jeszcze tam nie jestesmy, dopiero sie zblizamy, to bedzie to. Rozmowy o szansach poszczególnych graczy, o cenach biletów, o tym, kto dzisiaj prawdopodobnie zagra. Nikt raczej nie pyta o stacje najblizsza kortom - nie mozna sie pomylic, wszyscy jedziemy w to samo miejsce. Czarni, biali, zólci, zieloni - babcie, dzieciaki, pary, turysci - Manhattan-Queens 7 Train: przedsmak przygody.

Kasy

Dojezdzamy do stacji Shea Stadium. Po lewej stronie widac okazaly stadion Metsów. Ciekawa budowla, ale nikt nie zwraca na nia uwagi, bo z oddali wynurza sie Arthur Ash Stadium - najwiekszy budynek w calym kompleksie tenisowym. Kolorowy tlum wysypuje sie z wagoników i grzecznie, bez przepychania kieruje w strone drewnianej promenady. Juz na stacji wita nas obsluga turnieju, informujac przez megafony, ze "wszyscy udajacy sie na US Open, proszeni sa o postepowanie naprzód" - jakby ktos nie wiedzial. Reklamy, balony, tabliczki zakazujace handlu biletami i górujacy nad wszystkim Stadion Artura Asha. Blyskaja pierwsze fleshe. Grupy ludzi zatrzymuja sie, zeby uwiecznic swój pierwszy moment, jeszcze nie na terenie turniejowym, ale juz nie w miescie. Pamiatkowe zdjecie na tle napisu US Open 2007, albo na tle stadionu i ruszamy dalej. Koniki dyskretnie proponuja bilety. Sporo ludzi zatrzymuje sie, by dokonac transakcji. To wlasciwie jedyny sposób, zeby uniknac trzygodzinnej kolejki do kas. Taka kolejka moze byc calkiem przyjemnym doswiadczeniem: slonce, rozspiewany tlum, mili ludzie z calego swiata - pod warunkiem, ze rzeczywiscie dostanie sie bilety, albo ze jest wystarczajaco wczesnie i mecze jeszcze sie nie rozpoczely. Ceny i rodzaje biletów wyswietlane sa na wielkim telebimie. Wejscie do Królestwa Tenisa i miejsce na trybunach Ground Stadium kosztuje 45 dolarów. Armstrong Stadium i oczywiscie najwiekszy Arthur Ash, gdzie graja gwiazdy to wydatek od 90 dolarów (za najdalsze miejsca) wzwyz. Wszystkie ceny rosna co kilka dni, w miare postepowania turnieju. Informacja, ze koncza sie najtansze bilety (zostalo ich ok. 300) nie wywoluje niepokoju - wiekszosc czekajacych chce zobaczyc mistrzowskie popisy najlepszych. Jednak i tutaj najtansze miejsca sa juz prawie wysprzedane, zostaly te od 120 $, w góre. Kolejka porusza sie, przechodzimy obok sklepiku z pamiatkami (czapeczki, koszulki, reczniki) i jedzeniem (burgery, cola, piwo, frytki). Czesc osób, zmeczona juz dlugim czekaniem, poprawia sobie humor kupujac firmowy gadzet, albo ozezwiajac sie Cola z logo turnieju na kubku. Kolejka wkracza miedzy bramki. Tutaj okazuje sie, ze szczesciarze, którzy ok. miesiaca temu zarezerwowali sobie bilety przez internet, moga je odebrac czekajac tylko ok. 10 minut. Nas czeka ostatnia godzina. Z kazda chwila nastrój staje sie coraz bardziej wyluzowany. Grupka Niemców wlasnie zapoznala kilku Kolumbijczyków i wsród salw smiechu próbuje przebic sie przez niezliczone bariery jezykowe rozdzielajace od siebie dwa kregi kulturowe. Mlodzi Japonczycy przestali wreszcie pstrykac fotki co trzy sekundy - teraz filmuja i wysylaja smsy. Ktos spiewa, jakies dziecko skacze na skakance, kolejka sie przesuwa. Nadchodzi ostatni etap. Pani z obslugi, trzymajac w reku mikrofon usmiecha sie i informuje, ze jestesmy proszeni o wspólprace, celem zminimalizowania czasu oczekiwania. "Wyciagnijcie, prosze swoje karty kredytowe, zdecydujcie sie, jakie bilety chcecie kupic, podchodzcie do okien, gdy tylko zwolni sie miejsce. Ludzie, to jest Nowy Jork, kazda sekunda sie liczy, chce zobaczyc wasze gotowe portfele". Zapala sie do tego stopnia, ze grupka mlodych Amerykanów odpowiada jej gromkimi "Oh Yeah!" i aplauzem. Wreszcie wolne okienko. Procedura zakupu bilety, gdy wie sie czego szukac i ma gotowe pieniadze trwa kilka chwil. Nareszcie mozna opuscic kolejke i przejsc wzdluz niej trzymajac swezutka karte wstepu - obiekt zadrosci wszystkich, którzy ciagle jeszcze cierpliwie czekaja na swoja kolej.

Wchodzimy

Oczywiscie, wiekszoc osób nie musiala stac za biletami, bo zaopatrzyla sie w nie odpowiedni wczesniej. Ci szczesliwcy i wszyscy, którzy odstali juz swoje musza wejsc na obiekt. Procedura antyterrorystyczna zmusza do zastosowania nadzwyczajnych srodków bezpieczenstwa. Wszechobecna ochrona, obsluga, wolontariusze, informatorzy, serwis - wszyscy wyjasniaja, ze posiadacze toreb, plecaków, walizeczek i innych przedmiotów o wymiarach wiekszych niz ilestam na iles cali musza udac sie do "bagagge check". I juz rozumiemy, dlaczego "stali bywalcy" nie mieli ze soba nic poza okularami i portfelem - kto nie ma plecaka wchodzi przez "szybka" bramke. Zostawiamy zbedny balast, kontrola biletów, "Welcome to US Open. This way, please". Jestesmy.

CDN...