Z pamiętnika pewnego księdza...

Byłem dziś na spotkaniu organizowanym przez Wspólnotę św. Idziego. Akcja "Niech żyją starsi" polaga na zachęcaniu do wolontariatu. Jedna godzina w tygodniu może zmienić twoje życie i życie jeszcze kogoś...

Z filmu "List Anny":
"Mam 82 lata. Niby nie dużo, ale uświadomiłam sobie, że dłużej sama nie mogę mieszkać. Nie poradzę sobie. Pomyślałam o Domu Starców. Piękny budynek, czysto, nie trzeba gotować, prać, martwić się o cokolwiek.
Już pierwsze dni pokazały, jak trudno jest przesadzić stare drzewo. Nie mogłam zasnąć. Inne odgłosy, zapachy, meble. Powoli się przyzwyczajałam. Wkrótce przestałam odróżniać od siebie kolejne dni - wszystkie były takie same. Straciłam poczucie czasu. Doba po dobie bez żadnej różnicy. Nie pomagała telewizja, bo zapominałam o następnym odcinku serialu, nie pamiętałam poprzednich wydarzeń. Poza tym, przy tylu osobach, każdy chce oglądać coś innego.
Coraz częściej po prostu patrzyłam w okno. Bezmyślnie, bez emocji. Uświadomiłam sobie pewnego dnia, że od kilku tygodni nie słyszałam swojego imienia. Nie byłam Anną, nikt mnie tak nie nazywał. Byłam jedną z ponad setki pań, pensjonariuszek, babć...
Poznałam smak samotności. Wszyscy wokół mili, a jednak umieram samotnie.
Nikogo nie interesuje moja osoba, choć nie narzekam na traktowanie.
Przerażający paradoks samotności wśród ludzi.
Pustka.
Szarość.
Jak wyrwać się z tej matni?
Postanowiłam stać się czyjąś przyjaciółką. Dzielić wspólnie kłopoty i radości.
Może zostanę twoją przyjaciółką. Odwiedzisz mnie i opowiesz o wszystkim, co cię spotkało. A ja będę słuchać i z niecierpliwością czekać aż znów przyjdziesz. Czasem coś ci poradzę, czasem pomodlę się za ciebie.
Wiem, nie masz zbyt wiele czasu. Wystarczy mi godzina. Jedna godzina twojego tygodnia.
Pozdrawiam.
Anna"