Z pamiętnika pewnego księdza...

Dlaczego Chrześcijanie, Żydzi i Muzułmanie uważają Abrahama za Ojca ich wiary?
Dlatego, że od niego (jeśli istniał) zaczął się monoteizm.
Mam ciekawą (nieortodoksyjną) interpretację Ofiary Abrahama.
Jeśli przyjmiemy, że istniał, że nie jest odbiciem bóstw i herosów kananejskich, że nie jest bohaterem zbiorowym (to akurat mojej interpretacji nie przeszkadza), to w jego czasach (wczesne drugie tysiąclecie BC) składanie w ofierze bogom ofiary przez zabicie człowieka musiało być dość częste. Długo jeszcze takie ofiary składano, a miejsce, w którym piszę te słowa jest położone na skraju Doliny Hinnom, gdzie dzieci "przeprowadzano przez ogień" ku czci Moloha.
Tak więc Abraham chciał wypełnić zwyczaj, może nawet obowiązek (Biblia nazwie to "prośbą" Boga) i poświęcić jedynego syna w ofierze. W ostatniej chwili powstrzymał się (lub jeśli ktoś woli obrazowo: Bóg zatrzymał jego uniesioną rękę). Jakiś głos wewnętrzny, jakiś impuls Ducha Świętego podpowiedział Abrahamowi, że jeśli Bóg istnieje, to na pewno nie życzyłby sobie tego rodzaju ofiary. I to jest, moim zdaniem, największa zasługa Abrahama. Nie to, że był gotów tą ofiarę złożyć, bo setki mu podobnych tak postępowało, ale że odczytał ukryty w nim głos wołający: "Nie rób tego!"
Obraz boga straszliwego, nakazującego posłuszeństwo nawet za cenę nieludzkiego okrucieństwa został zastąpiony obrazem Boga Jedynego, który kocha i nie chce bezsensownej ofiary z jedynego syna.
Idąc dalej do duszpasterskich konotacji całej tej historii, nie pytałbym, jak niektórzy: "Czy jesteś gotów, tak jak Abraham poświęcić Bogu wszystko?" tylko raczej: "Czy masz w sobie wrażliwość na Tchnienia Ducha, który wewnątrz ciebie wciąż mówi i ukazuje Prawdziwą Twarz Boga (czasem wbrew temu, co ty, inni ludzie i świat o tej Twarzy sądzi)?"
Zdaję sobie sprawę z wielu (nawet wewnątrz-biblijnych) argumentów przeciwko tej interpretacji (nie mojej, zresztą), dlatego na koniec dodaję (jak kiedyś w "Przekroju"): prosimy nie powtarzać...

Pozwolę sobie na nieposłuszeństwo i będę powtarzać, bo zaskoczyła mnie ta interpretacja, urzekła oraz dała do myślenia.

A jednak często jest tak ,gdy Boga by słuchał mnie zapraszam.
Myśli me dryfują i real mnie rozprasza.Lat już sporo na tym świecie żyję i tego nie kryję ,że szarość tegoż znudzić może Mój Boże.Może owoc żywota mego lichy Wynika z głupiej ludzkiej pychy.

przeto racz imienniku mój drogi
przed Boże progi zanieść modlitwę mą marną :)

Ciekawa interpretacja, zupełnie inny punkt widzenia.
Zaskoczył mnie kiedyś podobnie, chociaż jego interpretacja to raczej była w drugim kierunku - Kierkegaard.

a mnie się podoba:)