Z pamiętnika pewnego księdza...

Kilka dni temu, siedziałem, jak zazwyczaj w bibliotece, gdy nagle usłyszałem jakiś łoskot. Po chwili wszedł Libor, trzymając się za głowę. Nie zauważył szklanych drzwi i przywalił w nie z całym impetem. Jeszcze nie skończyliśmy się śmiać, gdy załomotało ponownie. Tym razem brother Agnello walnął w drzwi.
Na drugi dzień Alexius opowiedział mi, jak to wieczorem światło z wnętrza czytelni sprawiło, że nie zauważył szklanych drzwi. Śmiał się opowiadając, ale naprawdę rozśmieszyło go, że nie był pierwszą ofiarą.
Dzisiaj w bibliotece było kilka osób. Gdy usłyszałem huk od razu się domyśliłem, co było przyczyną tego charakterystycznego odgłosu. Wszedł Duży (Michel) trzymając się czoła. Nie mogliśmy przestać się śmiać. W sumie zaskakujące, że szkło w drzwiach wytrzymało gabaryty Michela.
Emocji nie koniec, bo na kolacji, gdy przypominaliśmy sobie całą sytuację, Flavio się przyznał, że kilka minut wcześniej przywalił w drzwi, wychodząc z biblioteki.
Ciekawe, kto będzie następny...
Może Dziadek Maurycy...
Nie chciałbym być wtedy obecny...

Ten wpis będzie kiedyś dla administracji budynku dowodem na to, że osoby sprzątające zasługują na premię. Nie zauważa się tylko nieskazitelnie czystych szyb :)

Proponuję przykleić karteczkę do owych drzwi (oczywiście w kilku językach, np. hebrajskim):

"... najważniejsze jest niewidoczne dla oczu..."

;)

Dlaczego nie? :) A Ks. nie uderzył się w czoło? :)

i kto powiedział, że porządek przynosi korzyści...

W naszym starym biurze też były takie drzwi. Pewnego razu jednak nie wytrzymały i teraz kolega chodzi z bliznami na twarzy - było naprawdę groźnie więc radzę na wysokości oczu nalepić jakąś nalepkę, napis, znaczek - to wystarcza.